Bij hun moeder op schoot
Verstoppen zij hun gezicht
Ontvluchten de zwaarte van de dood
Ontvluchten zo het gewicht
Of ze staren slechts met open mond
Naar verdriet dat niet begrepen wordt
En terwijl muziek zijn hart uitstort 

Ben ik

Alleen maar hier

Hun eerlijkheid heelt zacht mijn wond
Zo naïf zijn ze, zo kerngezond
Hun onschuld spreekt een duidelijke taal 
Zo spiegelen zij ons allemaal
Dat zo’n definitieve gebeurtenis
Gewoon niet te bevatten is