Rouw op het schoolplein

Wat je in je hart bewaard - MiekinVorm

Rouw op het schoolplein

De eerste schoolweek zit erop. Onze zoon zit in een andere klas dan vorig jaar en daar moet ik wel even aan wennen. Hij heeft het daar gelukkig een heel stuk minder moeite mee. Een groot aantal kindjes kent hij al. En ook de juffen zijn vertrouwt. Hij heeft dan ook erg genoten deze eerste week.

Ik sta echter een beetje verdwaast achter het raam van zijn klas. Zwaai nog een keer en draai mij om. Ik vraag mij af wie meer moet wennen, hij of ik? Allemaal nieuwe moeders, vaders en kindjes.
Het overweldigd mij.

En terwijl ik de school uitloop vraag ik mij af hoe lang het duurt voordat ik de ouders ken. Ik weet wie hij bedoelt als hij zegt dat hij met X wil spelen. Hoe lang het duurt voordat zoonlief verteld over zijn overleden zusje. Zijn zusje in de hemel. En met dat ik dat bedenk benauwd het mij. Want de ervaring leert dat ouders je dan vaak toch even aanschieten en iets liefs zeggen, vragen hebben over het hoe en wanneer. Heel begrijpelijk maar toch…Ik zie daar als een berg tegen op. Want de ervaring leert inmiddels ook dat hoe trots ik ben op mijn gezin en onze dochter, ik toch zeer geregeld huil. En midden op het schoolplein is dat kei ingewikkeld voor mij. Een enkele keer lukt het om het een soort van uit te stellen. Maar lang niet altijd.

En toch, ik blijf graag over haar vertellen. Op het schoolplein maar ook hier. Lauren hoort er bij, in ons gezin. En zo lang we haar in ons hart bewaren raken we haar nooit echt kwijt. Het kaartje van Miekinvorm hangt hier in de werkkamer en herinnerd mij daar elke keer weer liefdevol aan.

Maar ik hoop dat dit schooljaar de tranen niet gelijk zullen stromen als een dolle rivier maar zachtjes kabbelend. Dat zou net wat fijner zijn.