Geen categorie
Soms.. is rouwen gewoon hard werken
Rouw, Rust en Tony’s Om een regenboog te zien moet je de regen trotseren
Rouwen blijft hard werken
Soms denk ik dat het minder word
Soms denk ik dat het ooit echt beter gaat
En dat doet het ook heus, soms dan hé?
Want dan ineens is het er weer. Zomaar, onverwachts. Een opmerking, een lief berichtje of een geluid die triggert. Iets losmaakt wat kwetsbaar en pijnlijk is. Die kleine (nou ja, klein..) stekende pijnscheuten. Ik negeer het. Het komt niet uit. Wil het even niet voelen. Mijn werk/gezin/bedrijf heeft mij nodig. Ik moet door! En toch..
Het komt hoger, meer aan de oppervlakte. Er is iets losgemaakt. En ineens weet ik het weer. Hoe mooi het leven nu ook is. Hoe blij ik mij meestal ook voel. Hoe ik intens kan genieten van dingen. Er is ook gemis. Rauw gemis wat vraagt om tijd m, ruimte om te rouwen en zelf liefde. Langzaam aan laat ik het toe, ik probeer er de tijd voor te nemen. Even alleen daar mee bezig te zijn. Niet hele dagen maar gewoon stilstaan bij wat er is. Wat ik voel en denk. En dan besef ik mij, wat mis ik je! En ik voel de vragen opkomen, hoe zou het nu zijn met jou in ons leven. Moeder van 4, maar ook 4 kinderen om voor te zorgen. En ik merk; dat het helpt wanneer ik het er laat zijn.
Ik druk het niet meer weg. Mijn chagrijnige-ik die overal op reageert, op iedereen en alles, ik probeer het los te laten. Het te druk bezig zijn in huis/werk/gezin. Ik laat het langzaam aan weer los. De bescherming tegen de pijn en gemis. Het vluchten in en voor. Ik laat het los..
Ik kies ervoor om juist even stil te staan bij alles wat ik denk en voel. Ik ga naar het verdriet toe. Het mag er zijn. En dan kom ik langzaam weer bij mijzelf terug. Ik ga naar de diepere laag die ik soms zo graag even negeer. Naar de onrust, de pijn en gemis. Naar de liefde voor jou! Ik neem de tijd voor jou en mij, haal herinneringen op en laat de tranen langzaam stromen. Het is oké wat ik voel en denk.
Het is oké om ook na 4 jaar nog verdrietig te zijn.
Het is oké om een slechte dag te hebben. Het is oké om niet altijd sterk te zijn, de schouders eronder en door te gaan.. Het is oké om te voelen wat er is en daar de tijd voor het nemen. Het is oké om niet perfect te zijn. Het is oké om in oude valkuilen te vallen (al doet dat soms wel zeer!)
Want rouwen is gewoon hard werken en daar zit geen houdbaarheidsdatum aan. Geen einddatum, geen afrondend gesprek. Het wordt een onderdeel van wie je bent, het raakt verweven met je leven! De liefde en het gemis, het blijft.
En dat beseffend komt de rust en zelf liefde weer terug want ik weet, ook dit is een onderdeel van wie ik ben. Het zwart met gouden randje om mijn leven.
En dat is (soms) best oké
